Arkadaş, bir millet bu kadar mı fütursuzca eğlenir, bu nasıl bayramdır?
4 gündür maruz kaldığımız silikon meme, kıç ve ‘twerking’den hala başım dönüyor, iki ay sonra birdenbire içine saplandığımız trafik nihayet bugün son buldu. Sabahları saat 8’de, 5 farklı noktadan şehri hunharca ele geçiren subbasla uyanmıyoruz artık. Hepsi bitti. Yalnız, ekvatordaki bu bayram kutlamalarını, kendi bildiği bayram kutlamalarıyla asla örtüştüremeyen biz zavallı Türkler bütün bunlar hakkında daha neler söyleriz, işte onu tam kestiremiyorum. Sonuçta biz bayramda genelde el öpüp, en fazla şeker yiyoruz. Kıskançlığımızın hacmi göz alıcı.
İki aydır aynı yerde yemek yiyip, aynı 400 metrekare içinde uyuyan 200 kişi için, birbirimize tahammül edebilmemizin ne kadar büyük iş olduğunu yeni yeni anlıyorum. Daha kimse kimsenin topunu filan kesmedi. Gerçi paskalya gazımızı iyi almış olabilir. Bütün bikiniyle gezen, jeeplerde son ses müzik açarak hız yapan insanlar hakkında ileri geri konuştuk, bi rahatladık…
Dün neredeyse bütün akşamüstü, deniz kenarında bir evden bütün olanı biteni izledik. Yollara düşüp partilemek fikri bile benim için inanılmaz yorucuydu. Ama dünkü asıl olay, nihayet buralı biri tarafından hazırlanmış yerel bir yemek yeme fırsatı yakalamış olmamdı. 2 aydır Türk-Arjantin yemekleri arasında gidip gelen bünyeye ilaç gibi gelen bu otantikliğin adı, Türkiye sularında yakalandığı zaman eti çok sert olduğu için salınan Lambuka. Uzun zamandır bu kadar tuzlu bir şey yememiştim. Çok güzel şey tuz. Balık da güzel.